Bir şehrin öbür ucunda kapatmıştık perdelerimizi,
Bir cümlenin en ucunda bir ayrılık yaşamıştık;
Soyut, anlamsız gelmişti gitmelerimiz,
Kalmalarımız bir bardaktaki kırılgan su damlası.
Giderek iç içe geçiyorken biz,
Kabımız, evrenimiz, dağılan düzlemimiz...
Kırılan bardağımız gibi dağılan ruhlarımız,
Hep birlikte küçük bir veda yaşadık.
Artık komşu evlerden dedikodu yapan teyzeler yok,
Artık bir neslin veda etmeye kıyamadığı asırlık şarkılar da...
Bir başka artık kışın soğuğu,
Teninde iz bırakmadan sadece canını yakan.
Bir başka artık vazgeçmişliğim,
Nefes aldığıma bile beni inandıramayan.
Bir başka artık başkalar,
Başkasından bana, içime dolan.
Bir başka, bir ben varım artık
İnanmazsın ama, inanmazsın biliyorum
Bu da aslında bir başka yalnızlık,
İçimde boş durmayan,çoğalan
Yoran.
