zaman durdu sanki
ellerimde küçük kir kalıntıları
bir çukur kazmış gibi
bir çukurdan çıkmış gibiyim
sızıntılar var evrenimde
halsiz
umarsız üçgenler içinde
adım atacak yer kalmamış
kendi dairemi çizmişim
dolanıyorum
süzülen yaşam tohumları
en büyük katilimiz
zaman!
haydi öldür onları
yeşermeden hayata ölüm
haydi öldür onları
bekledim
sabır kıyısında
sessiz yokuşlarda
yorgun sahillerde bekledim
adını bilmediğim yerlerde
soramadığım adresimi aradım
kaybolan şehirlerin arasında
kurban edilen kelimelere gömdüm yanlızlığı
şimdi kaçıp kurtulma zamanı
şimdi;
kaçıp kurtulma zamanı...
evrenim üçgen
kendim bir daire içinde
ellerim yorgun
ruhum geçen her saniyeye gömülü
ne de olsa yaz yağmuru damlalar geçer
düşerken gözlerimden
bulutlar ölürken
yeniden , yine bir haykırış
kaçarken adımlarım karanlığa doğru
yine bir bekleyiş içinde ruhum
kalmış bir kaldırımda gölgesiyle oynayan kuyruğum
hayat kuyruk olmuş gölgeme
ışıklarda kalmış bedenim kepaze
